Vorige maand deed een medewerkster van ‘Kiosk’ een oproep
tot samenhorigheid met de transseksuele medemens. Een onomwonden pleidooi tot
het (h)erkennen en positief labelen van hun menselijke talenten en een uiting
van verlangen en permanent bewust streven
naar wederzijdse verdraagzaamheid en respect.
 |
| Gardenia van Alain Platel |
Toevallig kregen we met enkele medewerkers van Kiosk de kans
om een voorstelling van ‘Gardenia’ in regie van Alain Platel en Frank
Van Laecke, bij te wonen in het NTG Gent.
In deze theater/dansproductie brengen 7 oudere transseksuelen en travestieten, in contrast
en harmonie met een ‘jonge kerel’ en een ‘echte vrouw’, een uitzonderlijke
getuigenis, een intiem relaas van hun woelige, opmerkelijke levens. Elk met een
zoektocht, elk met een intrigerend verhaal. Soms grappig, soms overweldigend.
Soms schrijnend, soms vertederend. Zelf
was ik van bij de aanvangsscène ‘gepakt’ door hetgeen zich afspeelde op scène: opwellende ontroering vibreerde anderhalf uur
lang doorheen mijn lijf. Exemplarisch daarvoor was zeker hun meeslepende versie
van ‘de Bolero’ van Maurice Ravel. Het
majestueuse en triomfantelijke van die
muziek en de idem dito, sublieme choreografie van Béjart en andere choreografen,
herinner ik mij nog heel goed. Maar hetgeen op die muziek gebeurde in
‘Gardenia’ was ontdaan van het expliciet theatrale en anderzijds van een authentieke éénvoud en subtiliteit: een
samengaan van individuele argeloosheid en strikt groepssamenspel .
 |
| Choreograaf Alain Platel |
De permanente
transformaties via individueel zelf ver(om)kleden
en schminken van de acteurs/actrices tot vrouw, was de leidraad. Die dagdagelijkse
handelingen achteloos vermengd met momenten van even spiegelen, even poseren,
even imaginair ‘de catwalk’ aflopend zichzelf laten zien, synchroon met het passerende muziekfragment. De kleine
gestuele accentjes als uitingen van kinderlijk belevingsplezier…
De gekende
slotclimax van die muziek was een apotheose van een organisch ontstaande groepsdans-show
met kleine dansante pasjes en precies getimede opzwiepende sacoches. De ganse
zaal veerde, na het slotakkoord, spontaan, oprecht applaudisserend, recht… Dit en gans die voorstelling was voor mij een
explicitatie van de sublimatoire kracht van spel, dans, muziek, theater… zeg
maar ‘de kunsten’. Voorwaar een verheffende
(troostende, genietende), wezenlijke herkennende ‘
ontmoeting’
van acteurs/actrices met de toeschouwers!
Joris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten