Wat betekent het om naaste buur te zijn van het Psychiatrisch Centrum van Sleidinge?
Een korte schets (door Bert Florizoone)
Toen wij hier in 1976 kwamen wonen was er nog sprake van een aparte vrouwen- versus mannen-psychiatrie, respectievelijk gerund door zusters en broeders( en ook dan reeds heel veel leken). Er was zelfs nog een klein intern hospitaal in de Weststraat voor patiënten maar ook voor dorpsbewoners. Aanvankelijk begrepen we niet waarom de toenmalige geneeskundige instituten geassocieerd werden met de Knip en de Knippers totdat het verhaal van de waterkuren van Dr. Kneipp ons bekend raakte. Jammer overigens dat van de installaties daarvoor niets is bewaard gebleven. Ons huis is het ouderlijke huis van mijn schoonvader, en in vroegere tijden zijn er menige verbindingen geweest met St.-Jozef. Broeder Augustinus ( tevens koster-orgelist en op een bepaald moment ook overste) was een grootoom en in het oude waskot van het toenmalige huis waren er nog restanten te zien van kookfornuizen. Deze dienden o.a. om de was te doen van de broeders. De netjes gestreken was werd dan afgeleverd via een bruggetje over de gemeenschappelijke gracht.
Het park van St.- Jozef was in vroegere tijden opgefleurd met grote vogelkooien ( doodjammer dat die verdwenen zijn), een namaakgrot, twee serres. In de boomgaard kwamen naderhand schapen,moddereenden en kippen, de immense groententuin leverde constant een rijke oogst op, er werden nog varkens gekweekt van het keukenafval. Afval werd deels geselecteerd in open lucht en grotendeels verbrand ( gelukkig is dit reeds lang gestopt , de dioxines hebben zich toen welig kunnen verspreiden). Kortom het park was toch een aantrekkingspool voor ons gezin en voor vele dorpsbewoners. Mettertijd werd er zelfs een fit-o-meter geplaatst ( tot tweemaal toe, maar er blijft nu niets meer van over), en werden er bolbanen aangelegd ( jammer dat deze zo weinig gebruikt worden). Ik heb het altijd vreemd gevonden dat de patiënten ten vrijwillige titel niet meer ingeschakeld werden/worden bij het onderhoud van de tuin.Ook tuinarbeid kan de geest immers zuiveren…Het straatbeeld van Sleidinge was deels gelieerd aan de psychiatrie. Toen ik hier kwam wonen was ik verbaasd over de breedte van sommige voetpaden en de vele rustbanken. Patiënten wandel(d)en veel en konden regelmatig rusten. Bij de heraanleg van straten verdwenen geleidelijk alle banken!
In die 30 jaren wonen hebben we uiteraard als onmiddellijke buur wel één en ander meegemaakt.
De meeste ervaringen zijn ronduit neutraal of positief of plezant. Zo was er ooit een oude verwarde man in streepjespyjama die tussen haag en afsluiting vastraakte. Hij was ontsnapt en wist niet meer waarheen. Of een andere oude man die op z’n knieën zat en niet meer recht kon. Ik dacht verkeerdelijk dat het om een patiënt ging, maar het bleek een buurtbewoner te zijn die verlammingsverschijnselen vertoonde na een hartinfarct!
Een vrouw lag ooit op het gras in onze tuin en dacht dat ze bij haar dochter was. Bij één van de eerste bezoeken van mijn latere schoonzoon was een vrijend koppeltje vlakbij behoorlijk luidruchtig. Hij was toch even uit z’n lood geslagen, net als mijn zonen die destijds botsten op andere vrijende koppels. Mijn vrouw liet destijds de trein traag voorbijrijden omdat ze verkeerdelijk dacht dat een meisje klaar zat om suicide te plegen. Jaren na elkaar kwam een zogenaamde langblijver mij (een niet roker) telkens opnieuw een sigaretje vragen, etc.
Er waren ook enkele minder positieve zaken. De branden van de oude gebouwen bijvoorbeeld; de eerste keer hadden we ’s nachts niets gemerkt terwijl de hele omgeving in rep en roer stond! De tweede maal ( de vroegere ontspanningsruimten) was ik één van de eerste amateurblussers. En bovenal de tragische moorden aan de frituur uiteraard; ik hoorde de geweerschoten maar dacht aan schoten om vogels te verjagen of bij een nakend huwelijk.
Sleidinge stond nadien op z’n kop, maar gelukkig is de rust teruggekeerd en is er ondertussen een constructieve dialoog op gang gekomen tussen buurtbewoners en het psychiatrisch centrum via het overlegplatform en het meldpunt.
Uiteindelijk is de balans als naaste buur van het psychiatrisch centrum zondermeer positief. We genieten mee van de groene ruimten rond het centrum en hebben leuke en boeiende contacten met mensen ( o.a. de tuinmannen). De evolutie om het centrum weer meer toegankelijk te maken ( via Vlaanderen Feest, via bezoeken op aanvraag, via zwerfvuilacties, via de blogspot en Kiosk, etc.) kunnen we alleen maar toejuichen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten