Vandaag wordt de Weststraat uitgekozen. Het is onze bedoeling om de Sleidingenaars zelf een gelegenheid te geven zich hier voor te stellen. In de loop van de volgende maanden zullen reporters in verschillende straten (waarschijnlijk alleen maar lange straten) aanbellen aan het nummer 100 in de hoop dat we worden binnengelaten voor een babbel.
We hebben geluk. Katrien Hulpia en Raf Van de Gehuchte blijken gastvrije mensen. Katrien zet de stofzuiger even opzij en vraagt ons of we iets willen drinken. We vertellen haar dat het nummer 100 in de Weststraat niet makkelijk te vinden is. De huisnummers verspringen van 106 plots naar 88. Na een tweetal keer om en weer te lopen beslisten we de smalle zijstraat in te lopen en dat bleek het ontbrekende stuk Weststraat te zijn. Katrien vertelt ons dat ooit een dokter van wacht er een tijd heeft over gedaan om haar huis te vinden. Haar tuin komt achteraan uit in de nieuwe wijk, maar haar nummer verwijst naar de Weststraat.Katrien heeft nog een tijdje gitaar gespeeld en was tot tien jaar geleden de cafébaas van het Tierlantijntje in Belzele. Fier vertelt ze ons dat zij min of meer Jasper Steverlinck heeft ontdekt door hem in haar café een kans te geven om op te treden. Ze weet nog dat iedereen stijl achteroversloeg toen men zijn stem hoorde. Luc De Vos die daar in die vroege periode zeer vaak kwam beloofde Katrien om Jasper onder zijn vleugels te nemen. Het verdere verhaal van Arid, waarvan Jasper de leadsinger is, was een succesverhaal. Katrien organiseerde met haar artiesten (verder ook Pink Flowers, Candidates, Lieven Tavernier, Paranoid Polaroids, Les Charmeurs) optredens en kampvuren. Ze denkt met plezier terug aan die tijd.
Nu werkt ze als poetsvrouw bij het OCMW en doet ze in de namiddag de boekhouding van haar broer die in de arduinsector werkzaam is. Ze woonde vroeger in Evergem en in Belzele maar is blij in Sleidinge te wonen. Er zijn heel veel winkels in de buurt die dan ook nog eens open zijn op zondag. Een groot verschil met Belzele waar men helemaal afgesloten zit. Iedereen op Sleidinge is behulpzaam en vriendelijk. Er was slechts één minpunt en dat was de diefstal van haar hond, een Jack Russell, nu anderhalf jaar geleden. Ze heeft er alles aan gedaan om hem terug te vinden maar het is niet gelukt.
Als we weg willen gaan zegt Katrien dat we ons niet moeten haasten, de stofzuiger kan nog even wachten. Het leven is zo al gehaast genoeg, zegt ze, en ze voegt eraan toe: Never forget to take the time to smell the roses.
Bedankt Katrien voor de gastvrijheid en de aangename babbel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten