Lang leve de dood!

Dood. Heb geen angst. Talm niet

voor mijn deur. Kom binnen.
Lees mijn boeken. In negen van de tien
kom je voor. Je bent geen onbekende

Hou mij niet voor de gek met kwalen
waarvan niemand de namen durft te noemen.
Leg mij niet in een bed tussen kwijlende
kinderen die van ouderdom niet weten wat ze zeggen.
Klop mij geen geld uit de zak
voor nutteloze uren in chique klinieken.

Veeg je voeten en wees welkom

Eddy Van Vliet

Op 14 november was er in Cultuurcentrum Stroming te Sleidinge poëzietheater rond de dood. Onze reporter Ingrid was ter plaatse.

Een novembervoorstelling rondom de dood en afscheid gebundeld in de "dunne komrij", gebracht door Villanella.

De aanleiding voor de dunne komrij kwam voort uit de "goesting" van kunstencentrum Villanella om een theaterprogramma te maken dat de taal en de poëzie uit de 19de eeuw op een levendige en directe manier op de planken zet.

"Lang leve de dood" is een theater- en poëzieprogramma met een mooie samenhang van stemmen en melodie met een "kleine" kerngroep van vertolkers, die elk op hun manier met tekst en taal overweg kunnen: muzikaal, spelend, stamelend, authentiek, dramatisch, meeslepend...

Gerrit Komrij, marcel Vanthilt en Ruth Joos, drie namen die dan ook letterlijk klinken als een klok, brachten de kwart gevulde zaal van CC Stroming in vervoering. De muziek door Lode Dieltiens (cello) bracht evenwicht in het lang niet altijd sombere "lang leve de dood"! Het bracht een meerwaarde aan de lyrische teksten.

Sterven zonder muziek lijkt me onevenwichtig en koud. De muziek en de stemmen waren ying en yang, geen zon zonder maan, geen koud zonder warm, alles was in harmonie.

Afscheid nemen is van alle tijden, zo waren er ondermeer Oudnederlandse teksten zoals "aan mijn sterfbed" van Jeremias de Decker of het meer gekende "Egidius, waer bestu bleven?" van een anonieme schrijver. Guido Gezelle mocht uiteraard niet ontbreken: "Ik misse U". De hedendaagse poëzie kwam meer aan bod: "broer en sonnet XIV" van Hugo Claus en "dood" van Eddy Van Vliet. "Dodenpark" van Komrij zelf mocht uiteraard niet ontbreken.

Dat afscheid nemen ook niet steeds droef hoeft te zijn ontdekten we in de poëzie van bv bart Chabot met "troost" en met "voor ari" van de berucht Jules Deelder.

Naast de klassieke cello hoorden we ook "Kinderballade" van Boudewijn De Groot op tekst van Komrij himself.

Een avond over dood, afscheid en troost werd beklijvend afgesloten met "Lamento" van Remco Campert. Dit gedicht, waarin Komrij het laatste woord had, werd in echte canon-stijl geproclameerd door de vier acteurs: bravo, een ode aan onze overledenen, bravon bravo!

Na afloop werd het heel stilletjes in mij en ik dacht nogmaals aan zij die ons te vroeg hebben verlaten. In het bijzonder dacht ik aan onze collega-vriend Vincent, die ons onlangs heeft achtergelaten.
Afscheid is van alle tijden: Vincent, waer bestu bleven? Ik misse U!

Ingrid S.