samen op stap in de Weststraat...

Een groep patiënten is op de stap in de Weststraat met een begeleider vooraan. Een geruststellend beeld voor heel wat mensen. De patiënten zijn duidelijk herkenbaar en onder begeleiding. Mocht er iets foutgaan dan is er altijd iemand bij die weet hoe de situatie weer in goede banen kan geleid worden. Vele tientallen jaren geleden droegen de patiënten ook een uniform waardoor het groepsgevoel en de herkenbaarheid nog meer beklemtoond werd. Het was ook voor de begeleider misschien wel belangrijk dat hij zichzelf kon onderscheiden.

Het is een beeld dat verdwenen is... dacht ik...

Toen ik gisteren met een drietal patiënten op stap wou gaan voor een interview was er iemand die liever niet meeging omdat hij niet graag in groep met andere patiënten op stap ging. Ik begreep het eerst niet goed en ik drong nog wat aan, maar halverwege keerde hij naar de instelling terug. Ik had er niet bij stil gestaan dat het beeld van een groep patiënten, ook al zijn het er maar drie, die op stap gaan met een begeleider iets van dat oude beeld in hem had wakker gemaakt.
Toen ik vandaag in de vergadering nog wat verder luisterde naar de manier waarop hij de situatie inschatte en ik zelfs hulp nodig had van een collega om te verstaan wat hij bedoelde snapte ik dat het in groep weggaan bij hem het beeld gaf van willoosheid, afhankelijkheid en minderwaardigheid. Ik begreep het eerst niet omdat hij er zelf makkelijk voor uit komt wat zijn problematiek is of liever wat zijn problematiek geweest is. Het op stap gaan in groep met een begeleider gaf de schijn alsof hij niet alleen zou op stap mogen gaan. Het leek alsof hij gelucht werd om dan weer veilig terug naar de instelling te keren.

Ik ben me er van bewust dat op stap gaan met een groep altijd de vraag oproept wat bindt die mensen aan elkaar. Soms zie je het, en dan denk ik aan de Japanse toeristen in Gent, waarbij het niet zozeer de gestalte is en de huidskleur die hen "verraadt" maar vooral de aanwezigheid van vele fototoestellen en videocamera's. Deze toestellen geven dan ook onmiddellijk aan dat ze van ver komen en dat ze souvenirs willen overhouden aan dit bezoek.

Ik ben me er nu ook van bewust dat een groepje traag wandelende mensen in de Weststraat van Sleidinge het beeld oproept van psychiatrische patiënten die enkel onder begeleiding op stap mogen.

Ik zou dus willen zeggen, beste buurtbewoners, als U een groep mensen voorbij ziet komen waarvan U vermoedt dat het patiënten zijn met een begeleider denk dan niet te snel dat het gaat om patiënten die een begeleider nodig hebben voor Uw en hun veiligheid. De begeleider functioneert vaak als degene die hen heeft uitgenodigd om samen op stap te gaan. Hij hoopt dat ze na deze groepswandeling er wat meer uit eigen beweging voor kiezen om hun horizon te verruimen.

Bij nader inzien denk ik dat het misschien ook een oplossing zou kunnen zijn om elke patiënt in de groep een fototoestel mee te geven :-)