Robert en Pierke zijn misschien wel het meest bekende duo op Sleidinge. Robert is rolstoelgebruiker en Pierke is zijn geleidehond. Ze zijn onafscheidelijk. Tot op een dag...
“Zijn we vertrokken” zei ik tegen mijn vriend en uitbater van het café Boldershof. We hadden juist de wagen volgeladen met het gerief van mijn discobar om een souper op te luisteren die de voetbalspelers van St. Joris Sleidinge hadden ingericht. Nadat ik Pierke, mijn geleidehond, in de auto geroepen had, reden wij naar het Esloschuurtje bij Beule waar het feest zou plaatsvinden. Nadat ik alles had afgeladen en geïnstalleerd had ik nog eventjes de tijd om Pierke zijn behoefte te laten doen. Het was reeds zes uur geworden. Zoals altijd keek ik eerst, als ik op vreemd gebied ben, waar mijn hond kon rondlopen zonder dat hij de kans zou krijgen om ver weg te lopen van mij.
Verleden jaar was ik er al geweest voor een feest en ik wist dat Pierke rond zou kunnen lopen omdat het terrein afgesloten was met ijzerdraad. Aan de andere kant echter van die draad liepen er dit jaar opgehokte kippen rond. “ Maar geen nood,” dacht ik “mijn viervoeter kan daar niet bij of erover.” Ik posteerde mij bij de ingang van het pleintje en liet mijn hond los. Ongeveer vijf minuten later zag ik dat er een kip op het pleintje rondliep en wat dacht je? Jawel, als een pijl uit een boog schoot Pierke achter het gevogelte aan. De kip schrok zodanig dat hij direct onder de draad een vluchtweg zocht maar, o wee, ik had niet gezien dat de draad onderaan was losgekomen waardoor Pierke gemakkelijk de kip volgen. Hoe ik ook riep en tierde, Pierke had geen gehoor naar mijn bevelen, want die kip moest hij krijgen. Het lukte hem niet waardoor hij steeds verder wegliep. En plots was er geen hond meer te bespeuren.
Ondertussen waren er al verschillende gasten toegekomen en die vroegen uiteraard waar Pierke wel naar toe was. Ik kon alleen maar antwoorden dat Pierke weggelopen was. Een kleine domper want iedereen uit Sleidinge kende mij en Pierke, de brave, lieve, mooie hond. Ik bleef de hele avond af en toe naar buiten gaan om te kijken of Pierke toch niet teruggekomen was. Rond 21.00u begon ik mij toch serieus zorgen te maken.
“Zijn we vertrokken” zei ik tegen mijn vriend en uitbater van het café Boldershof. We hadden juist de wagen volgeladen met het gerief van mijn discobar om een souper op te luisteren die de voetbalspelers van St. Joris Sleidinge hadden ingericht. Nadat ik Pierke, mijn geleidehond, in de auto geroepen had, reden wij naar het Esloschuurtje bij Beule waar het feest zou plaatsvinden. Nadat ik alles had afgeladen en geïnstalleerd had ik nog eventjes de tijd om Pierke zijn behoefte te laten doen. Het was reeds zes uur geworden. Zoals altijd keek ik eerst, als ik op vreemd gebied ben, waar mijn hond kon rondlopen zonder dat hij de kans zou krijgen om ver weg te lopen van mij.Verleden jaar was ik er al geweest voor een feest en ik wist dat Pierke rond zou kunnen lopen omdat het terrein afgesloten was met ijzerdraad. Aan de andere kant echter van die draad liepen er dit jaar opgehokte kippen rond. “ Maar geen nood,” dacht ik “mijn viervoeter kan daar niet bij of erover.” Ik posteerde mij bij de ingang van het pleintje en liet mijn hond los. Ongeveer vijf minuten later zag ik dat er een kip op het pleintje rondliep en wat dacht je? Jawel, als een pijl uit een boog schoot Pierke achter het gevogelte aan. De kip schrok zodanig dat hij direct onder de draad een vluchtweg zocht maar, o wee, ik had niet gezien dat de draad onderaan was losgekomen waardoor Pierke gemakkelijk de kip volgen. Hoe ik ook riep en tierde, Pierke had geen gehoor naar mijn bevelen, want die kip moest hij krijgen. Het lukte hem niet waardoor hij steeds verder wegliep. En plots was er geen hond meer te bespeuren.
Ondertussen waren er al verschillende gasten toegekomen en die vroegen uiteraard waar Pierke wel naar toe was. Ik kon alleen maar antwoorden dat Pierke weggelopen was. Een kleine domper want iedereen uit Sleidinge kende mij en Pierke, de brave, lieve, mooie hond. Ik bleef de hele avond af en toe naar buiten gaan om te kijken of Pierke toch niet teruggekomen was. Rond 21.00u begon ik mij toch serieus zorgen te maken.
Maar wat ik toen niet had verwacht gebeurde. Mensen begonnen naar vrienden te bellen om toch eens rond te kijken of ze mijn hond niet zagen. Iemand stelde voor de plaatselijke radiozenders te verwittigen en één vriendin van mij, Mellisa, belde zelfs de politie op. Na een beschrijving te hebben gegeven beloofde die om de patrouillewagens te verwittigen rond te kijken. Plots waren erg veel mensen verwittigd dat Pierke weg was… en nu maar afwachten. Mensen kwamen mij vele malen vragen of ik nog niets wist. We kregen vele smsjes en berichten terug maar die waren telkens negatief. Ik kon mij ook niet zo goed meer concentreren op het gebeuren rond mij, vele malen ging ik naar de deur om te zien op Pierke er niet stond… maar nee. Ten lange laatste was het feest voorbij en trokken wij naar huis. Ik keek ondertussen overal rond. Ik hoopte even dat hij me aan de voordeur zou staan opwachten. Je hoorde dat zoveel, maar thuis gekomen was mijn ontgoocheling groot. Dit zou mijn eerste nacht zonder Pierke zijn sedert ik hem had gekregen van Hachiko verleden jaar in februari. Het was ondertussen vier uur in de ochtend en ik dacht er niet aan te gaan slapen. Het zou mij waarschijnlijk toch niet lukken niettegenstaande mijn vermoeidheid. Daar ging mijn gsm, het was Thierry de keeperstrainer van St Joris Sleidinge. “Robert kom vlug want Pierke loopt hier rond in het dorp.” Vliegensvlug deed ik mijn vest aan en met mijn fiets croste ik letterlijk naar de markt. Maar… nee dat was Pierke niet. Het was wel een hond van hetzelfde ras, maar nee hij was het niet. Ontmoedigd reed ik dan maar richting huiswaarts. Het was reeds vijf uur geworden en ik viel in de zetel in slaap. Rond 7,30 uur ring, ring, ring daar ging weer mijn gsm, alsof die mij wilde vertellen dat het dringend was. “Hallo” zei ik nog niet helemaal wakker en niet beseffend wat er was gebeurd. “Het is hier met Jean van het dierenasiel” meldde mij de stem, “heeft Pierke een blauw, zwart lintje aan de halsband?” direct besefte ik dat Pierke in het asiel opgesloten zat. “hm, ja, ja” “Dan mag je uw hond komen halen in het dierenasiel.” Pierke was de dag voordien rond 20.00u door de mensen van het dierenasiel opgehaald. Men had hen verwittigd dat er een hond in de tuin liep. Het weerzien was enorm. Pierke jankte en draaide alsmaar rondjes van blijdschap. Ik was met tranen bewogen bij zoveel blijdschap om iemand terug te zien. Zo zie je maar hoe een dier zo aan zijn baasje gehecht kan zijn en dat is niet gespeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten