psychiatrische diagnoses

Cliëntgestuurd werken betekent dat je je als hulpverlener kan losmaken van een medisch model maar ook dat je je kan losmaken van een diagnostisch model. Een maand geleden was ik op bezoek bij Aanloophuis Poco Loco en was ik in de gelegenheid een gesprek tussen de bezoekers daar mee te maken. Het ging over diagnoses die de mensen daar in de loop van de tijd hadden gekregen. Belangrijker voor hen was dat de diagnose die ze kregen tot gevolg hadden dat hulpverleners op een bepaalde manier met hen omgingen. De diagnose borderline bleek het meest nefast voor je geloofwaardigheid als patiënt. Je vraag wordt niet meer ernstig genomen, maar vaak geïnterpreteerd als een vraag naar aandacht. Een diagnose lijkt me vooral ok als je die als hulpverlener ook bespreekt met je cliënt en als je daarbij ook je kijk op je cliënt volgend op de diagnose bespreekbaar stelt. Een diagnose is niet zomaar een etiket. Het is in de eerste plaats relationeel. Het bepaalt je manier van kijken en je manier van omgaan met je cliënt. Ik zou zeggen laat je als hulpverlener vooral verrassen als de diagnose niet meer moest kloppen. Laat vooral plaats voor het individu achter het label. Stuur in overleg met je cliënt de diagnose bij en vooral: laat het spreken over diagnoses vallen als je cliënt daar geen belang aan hecht. Spreek er echter wel weer over als het etiket voor hem of haar negatieve gevolgen zou hebben