Je ziet vooral interieurfoto's van een herenhuis. Alles lijkt wat vervallen chique te zien. Ooit moet het mooi, maar toch wat kneuterig, zijn geweest. De deuren kunnen wel een laagje verf gebruiken. Toestellen zoals telefoons, haardroger; diaprojector... lijken afkomstig uit de jaren zestig. Meest opvallend is het tot een halve meter hoogte rondslingerend papier, zakken; dozen , boeken in bijna alle gefotografeerde kamers, alsof dieven zeer grondig alles selecteerde wat waarde had en de rest lieten rondslingeren. De foto's zijn scherp en weinig poëtisch.Het verhaal achter de foto's zorgt voor het effect.
Fotograaf Eddo Hartmann was na meer dan 20 jaar teruggekeerd naar het ouderlijk huis dat hij samen met zijn broer en moeder was ontvlucht. Zijn vader die hen mishandelde was de hele tijd in het huis blijven wonen De bank had het huis verkocht doordat de vader oplopende schulden had gemaakt en in april 2008 geeft de nieuwe eigenaar aan Eddo de toelating foto's te maken in het huis. Het zijn deze foto's die pas nu voor het eerst worden tentoongesteld in het museum Dr.Guislain. Tegelijkertijd wordt een fotoboek uitgegeven met daarin een prachtig voorwoord van Douwe Draaisma die verschillende boeken over het geheugen schreef.
Een aantal interessante vragen worden daarin gesteld: Wat doet de confrontatie met de interieurs van je jeugd met de herinnering? En wat als het om de herinnering aan een traumatisch verleden gaat?
De tentoonstelling "Hier woont mijn huis. Vijf variaties op wonen en waanzin" is nog te bezichtigen in het museum Dr.Guislain,Jozef Guislainstraat 43, 9000 Gent, tot 16 september 2012
