Ik hoop dat men het mij vergeeft als ik in deze periode net voor de verkiezingen een politicus aanhaal. Op de website van de Morgen zijn een zestal politici een goeie week al aan het bloggen en de volledige post van Anciaux kan U hieronder lezen.
"Zottekes om fier op te zijn
Als jonge stagiairadvocaat kwam ik ze al tegen, het uitschot van de maatschappij, de verworpenen der aarde. Ze werden weggestoken in duistere cellen. Ze werden opgesloten zonder enige vorm van proces. Ze werden opgevolgd door de ziekenboeg van de meest gruwelijke gevangenissen. Daar bleven ze zitten. Wegrotten. Zonder dat er nog iemand naar hen omkeek.
De geïnterneerden. Nooit echt verantwoordelijk voor hun daden, maar ook nooit meer welkom in de samenleving. Opgegeven mensen. Zelfs geen menselijke GAIA die erom gaf.
De situatie is natuurlijk wel wat verbeterd. Maar wezenlijk is er nog steeds geen beleid voor psychiatrische patiënten. Ik ben zielsgelukkig met de eerlijke inzet van vele vrijwilligers, maar structureel zitten we met ons beleid voor deze zieken nog in de middeleeuwen.
Ik kwam gisteren een oud-psychiater tegen op de markt in Vilvoorde. Sommige van mijn toenmalige cliënten moesten via hem passeren, voordat ze opnieuw een kans maakten op reïntegratie. Sommigen van hen waren minderjarige slachtoffers van beestachtige geweldplegingen. Het vaste ‘medicament’ waren elektroshocks. Dat was goed voor alles, gaande van behandeling tegen schizofrenie, het ‘genezen’ van homofilie en het voorkomen van gewelddaden. Die elektroshocks werden zelfs toegepast ter voorkoming van slapeloosheid en claustrofobie.
Goed, het is al enkele jaren geleden. Er zijn zeker schitterende instellingen en prachtige dokters werkzaam in de psychiatrie. Maar wezenlijk zijn de patiënten nog steeds rechteloos. Ze zijn nog steeds de paria’s van de samenleving. Zonder stem, zonder verhaal. Zelfs in de beste instellingen moet men dankbaar zijn voor de inspraak, voor het ontvangen respect. Rechten voor psychiatrische patiënten bestaan niet. Hun leven is overgenomen door de familie, door de dokters, door de verpleegkundigen. Nog steeds blijft de regeling voor collocatie uiterst bedenkelijk en vormen misbruiken schering en inslag.
Een samenleving moet zich wapenen tegen gevaren en misbruiken, maar anderzijds moeten we iedereen wapenen tegen misbruiken en geweld. Een zotteke is nog steeds een mens. Een psychiatrische patiënt moet met respect behandeld worden. In heel het verhaal rond justitie en volksgezondheid is deze groep mensen het meest verwaarloosd. De graad van democratie wordt gemeten aan de zorg die men besteedt voor de allerzwaksten. Onze democratie kan nog een stuk verbeteren. Deze rechtelozen rechten geven. Daar gaan we voor.
Bert"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten