Het is ongeveer een jaar geleden dat ik mijn vroegere job "psycholoog in een factteam" achter mij liet. Ik mis het nog steeds heel erg, dat huis aan huis gaan bij cliënten, als gast bij hen binnen komen en hen steun geven net op de plaats waar zij het zelf voor het zeggen hebben. Ik kon hen helpen om opnames in de psychiatrie te voorkomen, opnames die ze vaak als traumatiserend hadden ervaren. Ik was de psycholoog op de fiets. Ik leerde in de stad en gemeenten waar ik werkte buurtwerkers en burgers kennen die ook een hart hadden voor mensen met een psychische kwetsbaarheid en ik kon daardoor mensen met elkaar verbinden. Ik kon ze helpen weg te geraken uit hun isolement. Zorg is echt geen voorrecht van hulpverleners. Een maatschappij die solidair en warm is kan er echt wel voor zorgen dat er minder opnames zijn in psychiatrische instellingen. Dat geloof ik nog steeds heel erg.
Ik blijf ook nu nog vasthouden aan deze principes en ideeën en ik kan ze toepassen in de psychiatrische instelling waar ik werk. Ik help nu om mensen te laten weg geraken uit de instelling, met de nadruk op het voorbereiden van de installatie van hulp aan huis. Ik hoop dat meer en meer afdelingen in psychiatrische instellingen deze ideeën overnemen, maar er is nog een hele weg te gaan. We geven niet op. Ook het veranderen van de psychiatrie is een proces met vallen en opstaan. Ervaringsdeskundigen en hulpverleners... samen staan we sterk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten