Hoopverlener

Ik ben altijd voorstander geweest om de lat zo hoog mogelijk te leggen als het gaat om mee te werken aan de re-integratie van cliënten in de maatschappij. Ook, en vooral, als het betekende dat je probeerde om veranderingen in de maatschappij zelf aan te brengen. Je gaat met de dromen en verwachtingen van je cliënt aan het werk. Je doet als hulpverlener een poging om mee te helpen bij het realiseren van deze dromen. Je probeert hierbij medestanders te vinden die je verder op weg kunnen helpen. Het is een creatieve zoektocht met vallen en opstaan.
Als je dit wil doen zijn er altijd wel hulpverleners die geneigd zijn om je aan te geven dat je niet realistisch bent. Het is volgens hen de taak om eerst realiteit binnen te brengen en dan via therapie te rouwen omwille van het niet bereiken van de verwachtingen. Deze hulpverleners gaan er aan voorbij dat er niet zo iets bestaat als een voor iedereen geldende realiteit. Trouwens, bij onze cliënten moet je geen realiteit binnen brengen. Die realiteit is er gewoon en ze hebben die vaak keihard aan de lijve ondervonden. Goed dat ze nog dromen hebben overgehouden...
Ik heb als hulpverlener de ervaring dat je door sommigen al te snel voor een dromer wordt gezien als je maatschappelijk iets wil veranderen voor en samen met je cliënten. Het leggen van netwerken en vooral het Kwartiermaken is een zeer realistische manier om echt iets van de doelstellingen van de cliënt waar te maken. Het werkt als je maar de moeite wil doen om er werk van te maken. En vooral je wordt van een hulpverlener een hoopverlener.En hoop is nu net iets waar we allen nood aan hebben, of je nu patiënt bent of niet.

Peter