op tv, op toneel en vandaag meegemaakt...

Een creatherapeute in een psychiatrische instelling zegt me dat er in een lokaal heel bijzondere schilderijen staan. Ik ben verrast en ontroerd door de kwaliteit van de werken. Hij komt er alle dagen op houten panelen schilderen: bloemen, een schip op zee, maar ook doodshoofden en monsters. Het werk is erg afwisselend en toch is een stijl herkenbaar. Opvallend is dat hij eens een schilderij af is hij er de volgende dag een ander overheen schildert. De man die ze schildert is heel bedeesd en is niet echt geneigd om zijn werk te tonen. Toch bijzonder dat sommige mensen pareltjes maken zonder daarbij een publiek voor ogen te hebben...



Toneel over depressie

reeks over psychiatrisch centrum Bedlam op Channel 4 

gesprek...

Interessant gesprek en discussie vandaag rond euthanasie en psychisch ziek zijn. Kan een psychiatrisch patiënt deze vraag stellen en zo ja, wanneer? Heeft hij ook recht op deze vraag, namelijk als burger die heel erg lijdt onder zijn ziekte of wordt deze vraag onmiddellijk gekaderd net als een kenmerk van de ziekte, waardoor je op de vraag zelf niet meer moet ingaan? Je zou verwachten dat psychiatrische patiënten ook burgers zijn, dacht ik zo, burgers die heel erg kunnen lijden... Hebben ze trouwens niet het recht op info over euthanasie zoals alle burgers?

Overlegplatform

Overlegplatform is net afgelopen. Vergadering met geëngageerde, enthousiaste en kritische buurtbewoners houden ons, personeel van de instelling scherp en alert. Veel nieuwe energie en nieuwe ideeën opgedaan deze avond

participatie

Vandaag was er in Brussel een studiedag rond participatie in de geestelijke gezondheid. Patiëntenverenigingen, zoals Uilenspiegel en Psytoyens, kwamen er samen met familieverenigingen zoals Similes. Ook hulpverleners werkten mee. Er is ook wetenschappelijk onderzoek lopend naar betrokkenheid van patiënten en familie. Opvallend is dat patiëntenverenigingen en familieverenigingen echt samen werken en niet tegenover elkaar staan. Dat is ook het geval met de hulpverlening. Door artikel 107 is er echt iets veranderd in de geestelijke gezondheid. De factteams (zorg aan huis voor psychisch kwetsbare mensen) zorgen voor meer openheid en experimenteren volop met meer participatie.
In de toekomst zullen patiënten en hun families zeker meer inspraak krijgen op alle vlakken en dat is zeer hoopvol. Het was een inspirerend en enthousiasmerende bijeenkomst. Uitkijken naar het vervolg.

Kwartiermaken

Gisteren was er de werkgroep Kwartiermaken. Casemanagers Mobilteams van alle teams in het Gentse en Meetjesland, ervaringsdeskundige, buurtbewoner, begeleiders beschut wonen, sporttherapeute van een rehabafdeling... komen samen om te praten over de manier waarop ze aan Kwartiermaken doen en zouden willen doen. Een zeer boeiende en aangename ervaring! Ik kijk al uit naar de volgende bijeenkomst op maandag 6 januari 2014...

Volterra (Italië)

"Ospedale Psichiatrico di Volterra". Midden september 2013. Het is niet toegelaten de oude gebouwen van het in de jaren 70 gesloten psychiatrisch centrum te bezoeken. We doen het toch. We willen de aantekeningen zien die door Oreste Fernando Nannetti op de buitenmuren werden aangebracht. Gedurende dertien jaar dat hij daar verbleef kerfde hij dagelijks met de punt van zijn gesp in de wanden. Hij schreef zijn verhaal. Hij meende dat hij een astronaut was en beschrijft zijn ruimteverhalen. Het is niet makkelijk het gebouw te vinden. Een opvoeder die een aantal gehandicapten begeleidt zegt ons welke richting we uit moeten. We klimmen voorbij de omheining en hopen dat ons niemand zal tegenhouden. We gaan het gebouw binnen. Het verval heeft echt wel toegeslagen. De begeleider zei ons

dat er niet veel meer overbleef van het werk van Nannetti. We vinden de aantekeningen, fotograferen ze en lopen verder het terrein op. We komen een nieuw gebouw tegen en tot onze grote verrassing en ook vreugde zijn hier nog heel wat restanten van het werk van Nannetti. Iemand heeft om het toch wat te beschermen een smal afdak geïnstalleerd over de muren. Veel zal het niet helpen. Als er niet snel wordt opgetreden is dit kunstwerk vrij snel voorgoed verloren

Blu Cammello: atelier voor outsider art in Livorno (Italië)

Begin september in Livorno. Het is zo’n 35 graden. We zijn op bezoek in Blucammello. Ricardo Bargellini ontvangt ons. Hij is begeleider in het atelier waar expsychiatrische patiënten komen schilderen. Het centrum dat ook de naam Basaglia draagt ligt aan de rand van Livorno, in een beetje een verlaten straat die eerder aan een veredelde landweg doet denken. We krijgen een rondleiding in de tuin dat een centrum voor moderne kunst is met ook outsiderart. De allereerste persoon die we die ochtend hebben ontmoet is een wat oudere cliënt die over Anversa en Ostend spreekt als we zeggen dat we uit Belgio zijn. Onze kennis van het Italiaans is beperkt maar dat weerhoudt hem niet enthousiast verder te praten. We vermoeden dat hi j het heeft over  zijn vader die iets deed bij de marine.

Ook Riccardo spreekt bijna geen Engels. Hij laat ons tekeningen en schilderijen zien en vermeldt de namen van de kunstenaars. Hij heeft het over Alessandro Michelangelo en Franco Bellucci. Deze verbleef tientallen jaren in de psychiatrische instelling in Volterra, vaak in moeilijke omstandigheden. Hij werd er soms vastgebonden. De man verbindt nu op zeer originele wijze speelgoedpoppen met elkaar. Veel van zijn werken liggen in de bibliotheek van het atelier. Het werk van Bellucci dat Riccardo het meest aanspreekt is dat van met elkaar verbonden voorwerpen die allen afkomstig zijn uit de instelling van Volterra. De fotograaf Mario Del Curto bracht de voorwerpen mee uit de al jaren gesloten instelling van Volterra en gaf die aan Bellucci om er mee aan de slag te gaan. Bellucci tekent ook prachtig en mengt er zijn logo’s doorheen. Het zijn speciale composities op bruingeel papier.

 Manuela Sagona schildert vooral portretten in een zeer krachtige stijl met veel kleur. Haar werk is ondermeer geliefd bij  Bruno Deschamps  van ABCD. Volgend jaar komt er dan ook van haar een tentoonstelling in het “Maison Rouge” in Parijs.

Overlijden ex-premier Wilfried Martens

In 2004 mochten we op bezoek bij Wilfried Martens in zijn bureau in Brussel. Hij was van geboorte Sleidingenaar en we hadden het dan ook over zijn geboortedorp, over psychiatrie, over zijn zoon die zelf is opgenomen, over Europa.

Ook wij zagen een zeer gedreven en sociaal bewogen man.

Rust zacht Wilfried...