Verkiezingen

Reclameborden die zichzelf spontaan voortplanten: deze week was wel het gepaste tijdstip om daaraan te geloven. Plaatsen waar de auto regelmatig in file staat lijken het meest uitverkoren. De politici proberen je met hun glimlach aan te zetten om voor hen te stemmen terwijl je voorbijrijdt of nog liever terwijl je stilstaat. Ik verdenk sommige van hen dat ze hun foto met een computerprogramma hebben laten opsmukken. De ogen wat feller, de neus wat minder geprononceerd en de kin wat hoger geheven: hoe kom ik het best over bij mijn kiezers en vooral hoe overtuig ik mensen die niet geneigd zijn om voor mij te stemmen? Ook op tv is er een overaanbod van politieke programma's.

Toen ik deze ochtend voorstelde om het in een groepsgesprek te hebben over de naderende verkiezingen werd dit op zijn zachtst gezegd lauw ontvangen. "Alles blijft toch altijd gelijk", "Die sociale woningen komen er heus wel", "Het zijn allemaal zakkenvullers". Nogal wat patiënten op de afdeling zijn niet echt politiek geïnteresseerd. Er heerst rond dit thema een duidelijke moedeloosheid. Mensen vragen dan ook vaak te snel een briefje van de dokter om niet te moeten stemmen. Al te weinig staan ze er bij stil dat stemmen niet al te zeer moet bekeken worden als een plicht maar veeleer als een (duur verworven) recht.

Het vergelijken van programma's, nagaan wie met wie wil besturen... het kan allemaal best interessant zijn om op een goed onderbouwde manier een stem uit te brengen. De politici die we krijgen zijn de politici die we verdienen.

Zou het kunnen dat mensen die onderaan de sociale ladder zitten (zoals psychiatrische patiënten) het minst interesse hebben voor politiek? Zou het kunnen dat de moedeloosheid rond hun sociale positie ervoor zorgt dat politiek hen niet meer interesseert? Deze desinteresse zorgt ervoor dat hun stem niet meer gehoord wordt en dat ze vergeten worden door beleidsmakers. Een poging doen om deze negatieve spiraal te doorbreken is een niet aflatende opdracht

het politieke landschap van Evergem.