Gewonnen !

Gisteren kreeg ik telefoon van de directeur nursing met de mededeling dat we de Lilly Reintegration Award-wedstrijd (zie hieronder op donderdag 31 augustus) hebben gewonnen. De prijsuitreiking is op vrijdag 13 oktober in de Kinepolis te Gent.

even verlof...

Er zullen nog slechts af en toe updates volgen op deze pagina. Vanaf 2 oktober zijn we er weer...

Voor-oordelen...

Als u 's nachts alleen op straat loopt en een man komt U tegemoet uit de tegenovergestelde richting voelt U zich dan minder op U gemak als blijkt dat degene die dichterbij komt van Turkse afkomst lijkt te zijn? En haalt U opgelucht adem als hij even vriendelijk glimlacht terwijl hij U voorbij loopt?
Ik kom langs bij iemand die ik enkel via mail heb gecontacteerd. Hij kent mijn naam en mijn functie als psycholoog. Ik ben in het gezelschap van twee patiënten. Iemand laat ons binnen en vraagt even te wachten op de man waarvoor we komen. We gaan zitten en praten wat met elkaar. Als onze gastheer binnenkomt kijkt hij ons heel even aan, een fractie van een seconde. Hij stapt op mijn metgezel af, geeft hem de hand en zegt vriendelijk vragend mijn achternaam met Meneer ervoor. De patiënt in kwestie draagt een donker kostuum dat hem past alsof hij net een modeshow voor Dries Van Noten heeft gelopen. Hij wijst mij: halflang haar, t-shirt, zomerbroek, aan als de psycholoog en hij voegt eraan toe dat hij zelf patiënt is. De gastheer schudt mij even vriendelijk de hand. Het duurde allemaal maar heel heel even en terwijl het gebeurt denk ik dat de gastheer verwacht had dat de man in het strakzittende pak de psycholoog moest geweest zijn en niet die met de eerder nonchalante kledij.

Onderzoekspsychologen hebben ontdekt dat mensen een onbekend gezicht onmiddellijk allerlei karaktertrekken toeschrijven en dat we die toeschrijvingen naarmate we de persoon leren kennen steeds meer aanpassen en ook herzien. Mooie vrouwen worden over het algemeen als intelligenter beoordeeld dan minder mooie vrouwen. Mensen gaan bij een eerste ontmoeting op het uiterlijk af. Dat lijkt zeer logisch. Je probeert je van bij het begin een beeld te vormen van wie je voor je hebt. Als je tegelijk twee mensen ontmoet dan zal je er misschien van uitgaan dat degene in het kostuum de psycholoog is en de andere de psychiatrische patiënt. Je gist, maar die gissing gebeurt nooit helemaal vanuit het niets. Je hebt beelden in je hoofd, beelden die bij de ene mens passen en niet bij de ander. Dat heb je met scha en schande geleerd. Het heeft een tijd geduurd vooraleer je die beelden kende en eens je ze kent lijkt de wereld een heel stuk voorspelbaarder. Je kan al die onbekende mensen netjes een plaats geven. Je splitst hen op mooi/lelijk, slordig/net... en je gaat verder naar vriendelijk/onvriendelijk, aangenaam/onaangenaam tot je uiteindelijk uitkomt bij betrouwbaar/onbetrouwbaar, gevaarlijk/niet-gevaarlijk.

Het beeld dat mensen van psychiatrische patiënten hebben is vooral negatief. Geen nood zou je denken: we passen ons beeld geleidelijk aan naarmate we de persoon beter leren kennen. Dus dat eerste oordeel zal vrij snel gecorrigeerd worden. Degene die eerst als onbetrouwbaar werd bestempeld omdat hij vermeldde dat hij psychiatrisch patiënt is blijkt na langduriger contact heel erg goed mee te vallen en komt in de categorie betrouwbaar terecht. Dit zou de ideale situatie zijn. De vooroordelen die ons allen eigen zijn en die noodzakelijk zijn voor ieder van ons omdat ze de wereld tot een herkenbare plaats maken, deze vooroordelen worden aangepast als we de persoon leren kennen.

Blijkt echter dat we in de meeste gevallen niet de moeite doen om die vooroordelen bij te sturen omdat we met iemand die ons in de eerste plaats als onbetrouwbaar overkomt liefst niet veel willen te maken hebben. We geven onszelf niet de kans om die vooroordelen aan te passen. Het is zoveel makkelijker te blijven leven in de wereld zoals we denken dat die is dan ons beeld van die wereld aan te passen. Einstein benoemde het gezond verstand als de vooroordelen die we hebben opgebouwd vanuit leerervaringen tot ons 18de levensjaar. We zijn nauwelijks nog bereid deze leervaringen aan te passen.

Ik denk dat het belangrijk is dat mensen die in psychiatrische instellingen werken inspanningen doen om de vooroordelen rond psychiatrische patiënten in vraag te laten stellen. Hoe dat dan best gebeurt is niet vanzelfsprekend. Het is een zoektocht met vallen en opstaan, maar zeker de moeite waard om het te proberen.

Raf De Rycke: over evoluties in de psychiatrie

De bronzen poort aan de Stropkaai is indrukwekkend en het lokaal waar we ontvangen worden lijkt wat op een kabinet voor een burgemeester. Als een aangename ruimte het spreken gemakkelijker maakt dan was dit een aanvullend element op de gedegenheid waarmee we antwoord kregen op onze vragen. Raf De Rycke, gedelegeerd bestuurder provincialaat der Broeders Van Liefde, staat ons te woord.

"Ik zou willen waarschuwen voor de afbouw van bedden in de psychiatrie, niet dat ik er tegen ben, maar wel tegen de wijze waarop de afbouw zou kunnen verlopen. In België hebben we een lange traditie van residentiële gezondheidszorg die heel kwalitatief mag genoemd worden. Ik ben dan ook bang voor een ondoordacht afbouwproject, omdat we toestanden zouden kunnen meemaken zoals die al in het buitenland zijn gebeurd. Patiënten zouden het risico kunnen lopen om in metrostations en onder bruggen terecht te komen, misschien zelfs in gevangenissen. De vraag gaat hem niet over de totaalcapaciteit van de bedden maar wel of de zorg al of niet kan geflexibiliseerd worden. Het gaat erom dat we nagaan of de zorg al of niet verder kan vermaatschappelijkt worden. We hebben een goede evolutie meegemaakt op dat vlak de laatste jaren. We moeten dat verder stimuleren, maar dan moeten er eerst een aantal voorwaarden vervuld zijn. Eén van die voorwaarden is dat de maatschappij er moet klaar voor zijn en ik denk dat er nu juist op dat vlak nog heel wat te doen is."

Kiosk: "Volgens U is de wereld van de psychiatrie nog altijd zeer onbekend voor de maatschappij?"
Mr. De Rijcke: "Ja, het is een onbekende wereld. De sector van de geestelijke gezondheid speelt een grote rol om daar iets aan te verhelpen, maar het is niet altijd éénvoudig. Werken aan het imago en de beeldvorming is een heel moeilijk opgave en dat heeft slechts slaagkansen als daar ook vanuit andere sectoren wordt meegewerkt. Als de gemeenschapsgeöriënteerde psychiatrie wil slagen dan lukt het alleen als er voor psychiatrische patiënten toegang is tot arbeid en tot cultuur. Dat vraagt natuurlijk de samenwerking tussen verschillende partners en dan pas is er een kans tot slagen. Dat parcours is voor een belangrijk deel al afgelegd maar het is zeker niet af."

(het volledige interview, ondermeer de bevindingen rond "gedwongen opname" leest U in de papieren Kiosk)

interview Raf De Rijcke

Morgen trekken we, een viertal Kioskreporters, naar de Stropstraat (Gent) voor een interview met Raf De Rijcke, gedelegeerd bestuurder provincialaat der Broeders Van Liefde. Zo'n interview begint altijd met de spreker die zichzelf voorstelt. We hebben ook altijd op voorhand een aantal vragen klaar. Dit gesprek zal gaan over de recente evoluties in de psychiatrie in Vlaanderen. We zullen het hebben over de afbouw van bedden on psychiatrische instellingen en vragen of er een relatie is tussen deze afbouw en de toename van het aantal gedwongen opnames. We zullen ook vragen of er een relatie is tussen kansarmoede en opname in een psychiatrische instelling en of het de taak is van de psychiatrie om iets aan kansarmoede te doen. Verslag en foto's van deze bijeenkomst leest U morgen.

Aanloophuis Poco Loco (Gent) (deel 2)

Wim (verantwoordelijke bij Poco Loco) maakt er ons opmerkzaam op dat dichters die hun werk willen voordragen zich nog altijd kunnen inschrijven voor de Pocoloëzieavond op 20 oktober. Je kan dat doen door je gedichten in te sturen voor 13 oktober

Aanloophuis Poco Loco (Gent)

Het aanloophuis staat open voor mensen waarbij psychische en/of psychiatrische problemen leiden tot beperkingen in het dagelijks functioneren. Het ‘anders zijn’ leidt tot sociaal isolement, problematische dagbesteding of structurering. Om die redenen vinden deze mensen geen aansluiting bij reguliere maatschappelijke voorzieningen. De behoefte aan mogelijkheden voor ontmoeting en invulling van de vrije tijd is bij het doelpubliek het grootst buiten de ‘kantooruren’. De openingsuren van het aanloophuis proberen in de mate van het mogelijke aan deze nood te beantwoorden. De bezoeker moet zich niet op voorhand aanmelden en er worden ook geen intakes afgenomen. Er wordt gewerkt aan de hand van verschillende themagroepen. Je kan er langs gaan om iets te drinken of iets te eten. Op de agenda voor deze maand staan ondermeer een volleybaltoernooi, een filosofiegroep en een mosselfestijn.

Het aanloophuis kan je vinden in de Lange Violettestraat 209, te Gent. Telnr. 09/324.35.26

Over tijd...

Onlangs stond ik, zoals gewoonlijk op vrijdag, in de Aldi te kijken naar de eenmalige aanbiedingen.

Ik had een soort van ‘wereldklok’ in de hand, die me precies kon vertellen hoe laat het was en dat op een duizendste nauwkeurig.
Aan de kostprijs lag het niet, het was slechts 7€ dus het ging hem om een hebbedingetje, maar mijn bedenking rond deze zo eenvoudige aanschaf was, wat heb ik er aan om exact te weten (op een duizendste nauwkeurig) hoe laat het eigenlijk is.

Is het dan belangrijk om te weten of de favoriete zender exact begint met het nieuws? Neen ik denk dat ik dat punt voorbij gestreefd ben dat het voor mij zelfs niet op 5 minuten op aan komt. Ja ik kom wel graag op tijd op een afspraak toe bij vrienden en kennissen, maar ik kan het niet goedpraten om dat dan met een precizieklok te moeten bevestigen.

Wat is nu het resultaat van mijn bedenking, heel eenvoudig : ik heb dat ding NIET gekocht en mijn gezonde tijdsbesef leert me, dat ik daar geen spijt moet van hebben

(ingestuurd door Eddy)

K.FC.St.Joris Sleidinge

De supportersclub van de voetbalploeg organiseert een mosselsouper op zaterdag 30 september 2006 in de gemeentelijke basisschool op Sleidinge dorp. De inschrijvingen hiervoor kunnen gebeuren bij Robert Lefebre 0474 73 69 52 of bij Willy Van Verdegem 0476 37 34 53

Gent: psychiatrisch centrum Dr.Guislain en de buurt (deel 2)

Gent: psychiatrisch centrum Dr.Guislain en de buurt

Vanaf vandaag kan je in de Gentse Bloemekeswijk, de onmiddellijke omgeving van het Dr.Guislain aan 25 gevels kijken naar reproducties van kunstwerken uit het museum van de instelling.
De krant De Morgen bericht vandaag over deze samenwerking: "De Bloemekeswijk en het Guislaininstituut hebben een haat-liefde-verhouding. In 1857 stichtte Dr.Guislain er het eerste gesticht van België. Buiten de stadskern, want dat zou de patiënten rust brengen. Het duurde echter niet lang voor het uitgestrekte domein ingesloten werd door een arbeiderswijk, aangetrokken door de naburige textielindustrie. (...) "Er is steeds die lichte spanning geweest die er altijd is tussen de 'normale' mensen van een wijk en de 'abnormale' mensen van een instituut."
Het hele artikel is te lezen in de Morgen onder de titel "Kunst uit de marge siert gevels Gentse Bloemekeswijk", (zaterdag 2 september, p.8)

interview E.H. Louis Vereecke

Deze morgen kwam de vroegere aalmoezenier en geboren Sleidingenaar E.H. Louis Vereecke langs.
De man is ondertussen 81, maar is nog druk aan het werk. Priester zijn houdt niet op. Hij woonde tot zijn 9 jaar met zijn ouders op het Zwaantje in Sleidinge en heeft daar zeer goede herinneringen aan, vandaar dat zijn hart in Sleidinge ligt. In 1944, aan het eind van wereldoorlog II beëindigt hij zijn humaniora. In 1950 werd hij tot priester gewijd en even later werkt hij als leraar in het college van Oudenaarde. Er wordt hem gevraagd om aalmoezenier te worden en hij zal dat jarenlang ook doen. Eerst in Duitsland en later ook als coördinator van aalmoezeniers in Antwerpen, om dan uiteindelijk aalmoezenier te worden in de psycchiatrische instelling in het dorp waar hij geboren is.

"Het dagelijks leven voor mij in het leger was bij de soldaten zijn. Ik bleef niet op mijn bureau. Ik ging op de soldatenkamers. Ik wou de mensen de gelegenheid geven mij aan te spreken. In Duitsland was dat makkelijk, na de dienst waren de soldaten op hun kamers. Ik leefde tussen hen. Die tactiek, om in legertermen te spreken, nam ik ook over in de psychiatrische instelling. Ik ben er niet voor de bazen, soms eens voor het personeel maar dat gebeurde niet veel. Ik was er voor de patiënten."

(het volledige interview kan U lezen in de papieren Kiosk)